Elke dag die Lambooybrug op en af. In mijn herinnering altijd wind tegen en meestal regen in mijn gezicht. Een regenpak aandoen? Dat zou handig zijn geweest, alleen vergat ik dat stomme ding altijd. Als ik terugdenk aan mijn tijd op het Sint-Janslyceum denk ik aan: musicals, het Artistiek Festival, te hard moeten leren, hele leuke docenten, docenten die iets minder zijn blijven hangen maar die wel goed zijn voor de verhalen, mijn herexamen Frans en dat uiteindelijk de Oeteldonkse vlag (bij gebrek aan een Nederlandse toentertijd) EIN-DE-LIJK mocht wapperen in de wind en ik het Sint-Jans mocht uitzwaaien.
De keuze was voor mij heel simpel. Na de open dag op het Sint-Janslyceum was ik helemaal verkocht. Het muzieklokaal zag eruit alsof ik de film Fame binnenstapte en ik moest meedoen aan de schoolmusical en het Artistiek Festival. Hier liggen mijn beste herinneringen aan deze bijzondere tijd. De repetities konden voor mij niet lang genoeg duren. Iedere pauze stond ik als de grootste nerd voor het lokaal van meneer Breukel om alle liedjes door te nemen. Achteraf hoorde ik dat hij daar hard om moest lachen en er ook gek van werd.
‘Moet jij geen pauze houden?’ Voor mij was zingen pauze. Chicago, Mamma Mia en The West Side Story. Drie producties waar ik heel veel warme herinneringen aan heb. De groep was altijd heel leuk, de begeleiding van Mijke van Munster en meneer Breukel was fantastisch en de shows stonden altijd als een huis omdat iedereen er voor ging.
De grote uitslag van het Artistiek Festival in de aula was altijd zenuwslopend. Mag je meedoen of niet? Ik denk dat ik mijn hele leven nog nooit zo hard heb gegild als bij het Artistiek Festival. Het elkaar aanmoedigen was misschien nog belangrijker dan de act zelf. Ik heb zowel aan twee schoolmusicals als aan een editie van het Artistiek Festival meegedaan met Maarten Smeele. Smeele is gelukkig blijven plakken. We hebben zelfs samen gestudeerd in Tilburg. 16 jaar vriendschap en daar komen nog veel meer jaren bij!
Ik zat in een HAVO/VWO brugklas en mocht qua gemiddelde net over naar 2 VWO. Achteraf gezien had ik echt veel beter HAVO kunnen doen, want ik wist al vrij vroeg wat ik wilde gaan doen. Naast zingen heb ik nog een andere grote passie: Spanje. Ik ben altijd verliefd geweest op de taal en in mijn tijd kon je alleen maar Spaans kiezen als je VWO deed. Met hard studeren en veel doorzettingsvermogen zou ik het VWO wel kunnen halen. Ik was helemaal blij met m’n Spaans, maar ik had inderdaad een bak doorzettingsvermogen en discipline nodig om uiteindelijk te slagen. Mijn eindexamenjaar was niet fantastisch en dat werd afgetopt met een herexamen. Toen mijn mentor meneer Van Schaik mij belde om het goede nieuws te vertellen dat ik was geslaagd, heb ik zo intens hard gegild dat de overbuurvrouw naar buiten kwam om te vragen of alles wel goed was. Na heel wat tranen, paniek en echt denken dat het niet genoeg zou zijn mocht de vlag uit.
Fijne herinneringen heb ik aan meneer ’t Lam en meneer Gloudemans. West Side Story was een feest met die twee. Ik zal nooit vergeten hoe ze met z’n tweeën aan het genieten waren tijdens de première in het Theater aan de Parade. Meneer De Leeuw die alles met volle overgave en tot in de puntjes organiseerde. Meneer Kok, mijn lievelingsleraar in de brugklas die geweldig les kon geven en de meest mooie verhalen vertelde. En natuurlijk meneer Breukel. Die voor mij al jaren gewoon Steph is, er altijd is en waar ik nu ook speel komt kijken.
Een leraar die ook is blijven hangen is meneer Van Walstijn. Doodsbang was ik. Hoe leuk ik geschiedenis vond in de onderbouw, zo verschrikkelijk vond ik het in de bovenbouw. Ik moest ook altijd voorlezen. Met het zweet op mijn bovenlip las ik de woorden op. Door mijn zenuwen was er niks meer van te breien. Het verhaal was compleet weg. Laat mij met rust dacht ik altijd. Meneer Van Walstijn was streng. Een hele goede en duidelijke leraar, maar niet zo lief. Iets waar ik gevoelig voor ben. Op een dag uit het niets vroeg hij mij na de les om advies. Het ging over de musical Tarzan. Hij ging de show bezoeken en was toch wel heel erg benieuwd wat hij kon verwachten. Bij de diploma-uitreiking gaf hij mij een hand en zei: ‘ Gefeliciteerd. En ga nu doen waar je goed in bent’. Dat vond ik superlief van meneer Van Walstijn. Naar mijn idee zijn we dan ook goed uit elkaar gegaan.
Na het Sint-Janslyceum heb ik Muziektheater gestudeerd in Tilburg. Daar heb ik mijn Bachelor en Master gehaald. Dat was echt een fantastische tijd. De jaren vlogen voorbij. De laatste acht jaar heb ik in verschillende musicals gespeeld in Nederland (Beauty & The Beast, HAIR! en Anastasia) en Duitsland (Der Glöckner von Notre Dame en Wicked). Mijn laatste show was Wicked in Hamburg. Of ik dit nog een keer acht jaar ga doen is de vraag. Sevilla roept en ik zie mezelf daar wel rondlopen en een B&B beginnen. Eerst dacht ik altijd: Ik doe dat als ik héél oud ben. Dat veranderde in: Dat ga ik doen als ik ouder ben. En nu denk ik: Waarom doe ik het nu niet? Dit is het moment.
Mocht het zover zijn, dan gaan jullie het vast horen en zijn jullie allemaal welkom bij Casa Luisa! Olé!
Loïs van de Ven, examenjaar 2009
@Nieuwsbrief 2, juni 2023