Op zijn 16e lid van de SP en als 22-jarige de jongste lijsttrekker ooit bij de laatste Bossche Gemeenteraadsverkiezingen (2022). Ondertussen afgestudeerd aan de Universiteit van Utrecht, werkzaam als fractiemedewerker SP voor de Tweede Kamer, fractievoorzitter en raadslid in Den Bosch en als jonge historicus geeft hij ook nog examentrainingen wis- en natuurkunde want ‘ik vind het leuk om met jongeren bezig te zijn en ik weet wat ze denken en wat ze nodig hebben’. Vergeleken met zijn voorgangers in onze nieuwsbrief een jonge oud-leerling maar zoals hij hieronder schrijft ‘gelukkig net op tijd geboren’! Aan het woord Bram Roovers, in 2011 zette hij zijn eerste stappen op het Sint Janslyceum.
Ik doorliep mijn basisschooltijd op wat toen nog het Bossche Broek heette, locatie zuid. Dat is de basisschool die tegenover het Sint-Janslyceum aan de Liviusstraat staat en tegenwoordig volgens mij Zuiderster heet. De keuze voor het SJL was dan ook snel gemaakt en ik heb, als kind van de wijk Zuid, altijd de luxe gehad binnen twee minuten naar mijn school te kunnen lopen. Zeker in tussenuren was het heerlijk om met vrienden bij ‘ons thuis’ terecht te kunnen.
Het is mensen eigen om een periode in het leven pas achteraf echt op waarde te kunnen schatten. Voor mijn tijd op het Sint-Janslyceum geldt hetzelfde. Niet dat ik ooit met tegenzin naar school ben gegaan, maar zeker in de laatste jaren van je schoolperiode begin je naar het vervolg te verlangen. Nu ik inmiddels langer van het SJL af ben dan ik er op heb gezeten realiseer ik me hoe goed die tijd was.
De periode werd gekenmerkt door veel vernieuwing in de school en het onderwijs. De nieuwe vleugel werd bijvoorbeeld in mijn vierde jaar geopend. Ik herinner mij nog de opstopping in de glazen loopbrug die de nieuwe kritische schoolkrantredactie ‘dwangbuis’ had gedoopt.
De vernieuwing zat niet alleen in het gebouw, ook in de manier van lesgeven. Verschillende docenten begonnen in die tijd te experimenteren met (in hun ogen) revolutionaire onderwijsconcepten zoals ‘flipping the classroom’ en het aantal mindmaps en zelf-opgestelde leerdoelen nam problematische proporties aan. De leerlingen konden deze initiatieven zelden waarderen, terwijl de betreffende docenten zich moeilijk voor konden stellen dat hun leerlingen niet net zo enthousiast waren over spannende didactische theorieën als zij.
Samen met een klasgenoot heb ik in deze periode de stelling geformuleerd dat er een omgekeerd evenredig verband zit tussen de kwaliteit van de les en de kwaliteit van de powerpoint die in de les gebruikt wordt. Ik moet het tegenvoorbeeld hierop, ook in het vervolgonderwijs, nog tegenkomen.
Eén docent werd dan ook door iedereen gewaardeerd: meneer Teunissen van geschiedenis. Nu, zeven jaar na mijn schoolcarrière, spreken voormalig klasgenoten van me nóg vol bewondering over hem. Zijn succesformule: 50 minuten volpraten met sappige anekdotes en in een onleesbaar handschrift aantekeningen op het krijtbord maken die iedereen moet overschrijven. Vooral dat laatste is een geniale methode om de orde te bewaren. Mensen keken uit naar deze lessen en waren licht teleurgesteld als aan het einde van het uur de bel klonk.
Ik ben gelukkig net op tijd geboren. Toen ik in 2011 op het Sint-Jans aankwam, had ik nog geen mobiele telefoon. Pas een paar jaar later werd de smartphone echt gemeengoed. Een paar jaarlagen na mij begon men met het gebruik van iPads. Langzaam maar zeker werden de kantines in de pauzes gevuld met kinderen die een halfuur naar hun scherm aan het kijken waren en volgens mij de namen en gezichten van hun klasgenoten niet kenden. Ik vond het een ongemakkelijk gezicht. Ik klink misschien als een ouwe zak met mijn 24 jaar, maar vernieuwing is niet altijd vooruitgang. Ik juich het nieuwe telefoonbeleid van rector Jean Wiertz dan ook enthousiast toe. Nu de iPads nog.
Wat het Sint-Jans vooral bijzonder maakte was de hoeveelheid culturele evenementen die werden georganiseerd. Ik heb altijd met veel plezier aan de musicals meegedaan en het Artistiek Festival was iedere keer het hoogtepunt van het jaar. Ik hoop dat de school hier nooit mee op zal houden. Het zorgt er voor dat er meer aan een schoolperiode is dan alleen leren. Het kweekt een gemeenschappelijk gevoel; leerlingen gaan zich op het Sint-Janslyceum thuis voelen en zich met de school identificeren. Ik denk dat dat essentieel is voor een geslaagde schoolperiode, zoals ik die zelf gehad heb.
School is niet alleen een onderwijsinstituut, maar een periode van je leven en, als alles goed gaat, een deel van je latere identiteit. Bij mij is dat laatste het geval. Ik kijk met trots en heimwee terug naar het Sint-Janslyceum en zie mezelf ook echt als oud-SJLer. Dat gevoel gun ik iedereen die er nu rondloopt.
Bram Roovers, examenjaar 2017
@Nieuwsbrief 1, maart 2024